W sercu gęstego, obciążonego mgłą lasem, Agung i Arip rozpoczęli to, co miało być rutynową wędrówką. Powietrze było gęste z mgłą, a baldachim drzew powyżej wydawał się tkać osłon, który szeptał tajemnice nieznanego. Gdy zapuszczali się głębiej, Agung, zawsze bardziej ryzykowny z nich, zbłądzony ze ścieżki, jego ciekawość wzbudzona przez stary, pokrytej mchem znakiem z napisem: „The South Meraung Village”.
Ślady Agunga odbijały się echem przez ciszę, gdy podążał ledwie widocznym szlakiem. Im dalej poszedł, tym bardziej las wydawał się zbliżać wokół niego, tym drzewa pochylają się, jakby szeptał ostrzeżenia. Zanim się zorientował, Agung znalazł się na skraju wioski tego czasu, który wydawał się zapomnieć. Domy zostały zrujnowane, dachy wbiły się i nad tym miejscem wisiała niesamowita bezruch jak ciężki płaszcz.
Tymczasem Arip, zdając sobie sprawę, że Agung zniknął, zaczął gorączkowo szukać. Las wydawał się kpić z jego wysiłków, ścieżki skręcają się i obracały w sposób, który przeciwstawił się logice. Wprowadzający się wiatr niosił słaby dźwięk głosu Agunga, wzywając pomoc. Kierowany strachem i determinacją, Aip naciskał, a jego serce waliło na każdym kroku.
Gdy Agung zbadał wioskę, poczucie strachu się nad nim ukradło. Powietrze było nienaturalnie zimne, a cienie wydawały się poruszać własnym życiem. Natknął się na starożytną studnię w centrum wioski, a jej kamienie wyryte z symbolami, które wysyłały dreszcze w jego kręgosłupie. Gdy zajrzał do jego głębin, głos, starożytny i groźny, szepnął jego imię. Panika przeszła przez niego i odwrócił się, by uciekać, tylko po to, by otaczać się upiornymi postaciami, ich oczy puste i oskarżone.
Arip, kierowany przez słabe płacz, w końcu dotarł do wioski. Widok, który go powitał, to spustoszenie i rozkład. Zawołał dla Agunga, a jego głos odbijał się echem po opuszczonych ulicach. Nagły podmuch wiatru przyniósł za nim mroczny szept: „Odejdź lub dołącz do nas na zawsze”. Ale determinacja Aripa była niezachwiana; Musiał znaleźć swojego przyjaciela.
Poruszając się po labiryntowych ścieżkach wioski, Arip w końcu zauważył Agung, osaczony przez figurki spektralne. Z przypływem adrenaliny Arip rzucił się do przodu, krzycząc imię Agunga. Duchy odrzuciły dźwięk jego głosu, dając Agungowi szansę na uwolnienie. Razem biegli, a duchy wioski Południowej Meraung wyje gniew za nimi.
Gdy wyłonili się z lasu, słońce przebiło się przez chmury, rozpowszechniając mgłę i utrzymujący się chłód. Agung i Arip, bez tchu i wstrząśnięci, ślubowali nigdy więcej nie mówić o wiosce Południowej Meraung, jej tajemnicach i horrorach pochowanych głęboko w lesie, czekając na odkrycie następnej niczego nie podejrzewającej duszy.
Tagi : Przygoda
